همـــــه مـےپرسند :
« چیستـــــــــ در زمزمهے مبهم آب؟
چیستـــــــ در همهمهے دلکش برگ؟
چیستــــــ در بازے آن ابر سپید،
روے این آبـے آرام بلند،
که ترا مـےبرد اینگونه به ژرفاے خیالــــــــــــ
چیستــــــ در خلوت خاموش کبوترها؟
چیستــــــ در کوشش بـےحاصـــل موجـــــ ؟
چیستـــــ در خندهے جامــ ؟
که تو چندین ساعـ............ــــت
مات و مبهوت به آن مـےنگرے !؟ »
نه به ابر ، نه به آبــــــــــــــــــــــــ ،
نه به برگـــــــــــــــ ،
نه به این آبـے آرام بلــــــند ،
نه به این خلوت خاموش کبوترها ،
نه به این آتش سوزنده که لغزیده به جـــــام
من به این جمله نمـےاندیشم .....
من، مناجات درختان را، هنگام سحر
رقصـــــــــــ ـعـــطر گل یخ را با باد
نفس پاک شقایق را در سینهے کوهــــ ــــــ ــــــ
صحبت چلچله ها را با صبح
نبض پایندهے هستـے را در گندم زار
گردش رنگ و طراوت را در گونهے گلـــــــــــــ
همـــــهـ را مـےشنوم
مـےبینم
من به این جمله نمـےاندیشم !!!
به تو مـےاندیشــــــــــــم
اے سراپا همه خوبـے ،
تکـــــــــــــــــــــــ و تنها به تو مـےاندیشم .
همـــــهـ وقتـــــــــــــــــــ.....
همه جــــــا
من به هر حال که باشم به تو مـےاندیشم .
تو بدان این را ، تنها تو بدان
تو بیا
تو بمان با من، تنها تو بمانـــــــــ
جاے مهتاب به تاریکـے شب ها تو بتابـــــــــ
من فداے تو به جاے همـــــهـ گلها تو بخند.
اینکـــــ اینـــــ منـــــ که به پاے تو درافتادمـــــ باز
ریسمانـے کن از آن موے دراز ،
تو بگیـــــر،
تو ببند!
تو بخواه
پاسخ چلچله ها را ، تو بگیر
قصهے ابر هــــوا را ، تو بخوان
تو بمان با من ، تنها تو بمان
در رگ ساغر هستـے تو بجوش
من همینــ یک نفســ... از جرعهے جانم باقـے استـــــــ ...
آخرینـ جــــرعهے این جام تهـے را تو بنوش !
