«توسل» یعنی پیامبران و اولیای الهی را در پیشگاه خدا، وسیله قرار دادن برای درخواست حاجتی از خدا، از آن جا که پیامبران و ائمه - علیهم السلام- نزد خداوند، محبوب و مقرب‌اند، آنان را وسیله قرار می‌دهیم تا از خدا، حاجتی را بطلبیم یا برای گناهانمان، آمرزش بخواهیم.
«تبرک» نیز به معنای برکت جستن از چیزی یا شخصی است. به دلیل قداست و حرمت مقام پیامبر - صلی الله علیه و آله - و اولیای وی، بدن و لباس و موی و خانه و قبر و آثار باقی مانده از آنان هم قداست می‌یابد و با بوسیدن و لمس آنها، تبرّک می‌جوییم.
این دو مسئله که ریشه قرآنی و دینی دارند از سوی برخی (وهابیان و پیروان اندیشه‌های ابن تیمیه)، شرک دانسته شده است و شیعه را به خاطر توسل و تبرک مشرک می‌دانند و بازسازی قبور بزرگان دینی و برگزاری مجالس برای ولادت یا وفات اولیا را بدعت می‌شمرند و وسیله قرار دادن پیامبر خدا - صلی الله علیه و آله - را برای برآوردن حاجت‌ها، پس از وفات آن حضرت، مخالف اسلام و اصل توحید می‌دانند.
